Miniaturka 2 "Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?" cz.3

Oto część 3 z 4. Dziś o 20.00 na TVNie "Harry Potter i Komnata Tajemnic". Kto ogląda? Ja tak.
_______________________________________________________________

Miniaturka 2 "Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?" cz.3

          Stanął przed drzwiami domu państwa Grangerów. Zapukał. Drzwi otworzyła mu ona.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Dlaczego zniknęłaś? Szukałem Cię - wybuchnął.

- Wejdź. - powiedziała cicho. Wiedziała, że nie może dłużej tego ukrywać. Zaprowadziła go do salonu, gdzie siedzieli jej rodzice z wnukami.

- Mamo, tato zabierzcie dzieciaki do ogrodu.

          Grangerowie wymienili spojrzenia i zabrali wnuki bez słowa.

- Usiądźmy - rzekła wskazując kanapę, na której chwilę wcześniej siedzieli jej rodzice. Nie czekając na reakcję mężczyzny zajęła miejsce. - Może zacznę od początku.

- Ja myślę. - odpowiedział siadając obok brązowowłosej.

- Parę dni przed tym jak uciekłam w naszym mieszkaniu pojawił się twój ojciec. Kazał mi ciebie zostawić, bo w jego rodzinie nigdy nie było i nie będzie szlam. Nie zgodziłam się. Wtedy próbował mnie przekupić.

- Co?

- Nie przerywaj mi. Gdy powiedziałam, że cię kocham i nigdy cię nie zostawię, rzucił na mnie zaklęcie Blocklow*.

- Co to za zaklęcie?

- Powoduje ono to, że nie mogę się z tobą przebywać,  przytulać, całować, kochać. Inaczej będziemy odczuwać ból. Nie mogłam dopuścić, byś przeze mnie cierpiał. Spakowałam się i teleportowałam do rodziców. Następnego dnia dostałam mdłości. Mama zaciągnęła mnie do lekarza. Drugi miesiąc... Nie mogłam ci powiedzieć... nikomu. Rodzice mi pomogli. Wyjechałam do Glasgow do koleżanki. Tam urodziłam Narcy, Alexa i Sam. Potem wyjechałam do Stanów do ciotki na Florydę. Rok później wyjechałam do Nowego Jorku. Rzadko tu przyjeżdżałam. Częściej rodzice bywali u mnie. Udało mi się ukończyć studia aktorskie. Zaczęłam grać w filmach... małe epizodyczne role w wielkich produkcjach... - zakończyła. Płakała. Mężczyzna odruchowo ją przytulił, jednak nie czuł bólu... ciepło.

- Ojciec nie żyje od roku... - szepnął jej do ucha.

- Czyli zaklęcie już nie działa - skończyła ciszej. - Chcesz poznać swoje dzieci?

W odpowiedzi mężczyzna się uśmiechnął.

- Chwila?Sam?

- Samantha. Jest najmłodsza. Śpi na górze. - wyjaśniła. - Dzieciaki!

          Po chwili w salonie pojawiły się pięciolatki

- Mamo, ten pan to nasz tata? - wypaliła blondynka.

- Tak. - odpowiedziała kobieta.

- My go dziś widzieliśmy w parku.

- No tak. Byłem tam z kolegami.

- Jestem Narcyza Hermiona Malfoy.

- A ja Alexander Draco Malfoy.

- A ja Samantha Jean Maloy - dodała mała blondwłosa dziewczynka z brązowymi pasemkami o ciemnoniebieskich oczach.

________________________________________________________________________

Następna część już niedługo.

Accio komentarze! Accio pan Wena!

Miniaturka 2 "Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?" cz.2

Oto część druga na cztery. Pan Wena jeszcze nie powrócił :(. Komentarze mile widziane:)
____________________________________________

"Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?" cz.2

- Osz, kur*a. - powiedział Draco.

          To była Hermiona. Jego Hermiona. A dzieci... hm jakby ich mieszanka, czyli on jest ich ojcem. Ale dlaczego mu nic nie powiedziała? Dlaczego odeszła?
- Draco, ty to widziałeś? Ich? Ją?- zaczął delikatnie Zabini - Hermiona...
- Idziemy do Potterów - rozkazał blond włosy. Chwycił przyjaciół i teleportował na Grimmauld Place 12.

***~~*~***

          Zapukał do drzwi. Po chwili otworzył im Stworek.

- Dzień dobry. Do kogo panowie?

- Do Potterów - sarknął i nie czekając na zaproszenie wtargnął do mieszkania.

- Co ty tu robisz Malfoy? - zaczęła pani Potter

- Nie udawaj. Dlaczego Miona odeszła?

- Nie wiem.

- Gin, nie kłam. To w takim razie gdzie ona jest? - spytał. Przyjaciele nigdy go jeszcze go tak rozzłoszczonego nie widzieli. Rudowłosa nic nie odpowiedziała. Po chwili obok niej deportował się jej mąż.

- Czego chcesz Malfoy?

- Pytam się, co jest z Hermioną. Właśnie siedzimy sobie w parku, a tu nagle dwójka dzieci z starszym małżeństwem. Na oko pięć lat, a po chwili pojawia się pewna brązowowłosa,  a dzieci mówią do niej mamo.

          Potterowie nic nie odpowiedzieli. Nastała chwila niezręcznej ciszy.

- Ok. O wszystkim dowiedzieliśmy się  trzy lata temu. Wcześniej tylko pisaliśmy - w końcu zaczął Harry.

- Nie chciała byś dowiedział się o dzieciach. Po tym jak zniknęła, powiedziała rodzicom, że jest w ciąży. Oni jej pomogli wyjechać do Stanów. Teraz mieszka w Nowym Jorku..

- Ale dlaczego nic mi nie powiedziała?

- Nie wiem. Nam zabroniła komukolwiek mówić, a szczególnie tobie.W ciągu tych lat w Londynie bywała góra dwa razy do roku.

- A gdzie teraz jest? - spytał Malfoy

- Pewnie u rodziców... - wypalił Bliznowaty, po czym usłyszał tylko trzask aportacji. W przedpokoju Grimmauld Place 12 stali Potterowie, Zabini i Nott.

Ciąg dalszy nastąpi...

_________________________________________

Przepraszam, że krótko, ale chciałam jak najszybciej coś wstawić. Następna może w piątek? Licze na waszą opinię?

Miniaturka 2 "Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?" cz.1

Macie kolejną miniaturkę (część 1/4). Nie wiem kiedy pojawi się rozdział, pan Wena zniknął. Może komentarzami zachęcicie go do powrotu :) ?Dziękuję za 500 wyświetleń.

Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

          Siedziałem z Blaisem i Teodorem w ogródku jakieś mugolskiej kawiarni. Rozmawialiśmy. Teo od dwóch lat spotyka się z Pansy Parkinson, a Blaise ma narzeczoną Parvati Patil. Tylko ja, wielki arystokratyczny dupek, tak jak ONA mówiła, Draco Malfoy, wieczny kawaler od sześciu lat. Zostawiła mnie z dnia na dzień. Odeszła zostawiając list "Nie szukaj mnie" i tyle. Nic więcej. Tego dnia, kiedy spakowała się, wróciłem później niż zwykle. A dlaczego? Wybierałem pierścionek. Tak, tego dnia zamierzałem jej się oświadczyć, po roku związku. Zaczęliśmy chodzić ze sobą w siódmej klasie. Ukrywaliśmy to ze względu bezpieczeństwa... Ślizgon i Gryfonka, Śmierciożerca, niby szpieg Dumbledore'a, i członkini Zakonu Feniksa, przyjaciółka Wybrańca, Arystokrata czystej krwi i Szl... Mugolaczka. Jakby o tym dowiedziałby się Voldemort, zabiłby ją, a jak nie on to mój kochany ojczulek. A gdyby dowiedzieliby się ludzie ze szkoły, odrzuciliby ją. W szkole o nas wiedzieli tylko Drops, McGonagal, Diabeł, Teo i Ruda, jej przyjaciółka. Dopiero po II Wojnie o Hogwart ujawnilibyśmy się. Dwa tygodnie później już jej nie widziałem.

- Draco, rozmarzyłeś się? - usłyszałem głos Zabiniego

- Spadaj - burknąłem.

          Nagle koło nas przebiegła dwójka dzieci. Chłopiec i dziewczynka. Za nimi szło jakieś starsze małżeństwo.

- Babciu, kiedy będzie mama? - spytał chłopiec.

- Za godzinę.

- A możemy trochę poczarować? - spytała dziewczynka - Jedno zaklęcie? Dziadku?

- Nie. Mama mówiła, że nie możecie czarować wśród mugoli. A jakbyś nie zauważyła jesteśmy w zwykłej części Londynu. - pouczył wnuczkę dziadek.

- Ale...

- Narcy, daj spokój. - powiedział chłopiec

- Cicho bądź Alex.

- Sama bądź cicho. Jestem od ciebie straszy...

- ...o dziesięć minut. Babciu daj mi moją różdżkę.

- Nie Narcy. Jesteś zbyt mała by czarować bez dorosłego czarodzieja.

- Ale Alexander zna dużo zaklęć. To kujon.

- Ej.

- Koniec. - uciął rodzeństwu starszy pan. - Zakaz czarów. Tak powiedziała mama.

          Dzieci niezadowolone poszły na plac zabaw, a małżeństwo usiadło na ławce nieopodal.

- Draco, te dzieciaki mi kogoś przypominają. - wyrącił Nott.

          Dziewczynka - blondynka z kręconymi włosami i czekoladowymi oczami. Chłopiec - oczy błękitnoszare, włosy brązowe i proste. Kujon, jak powiedziała dziewczynka. Rozrabiara, sądząc po jej zachowaniu. Dziadkowie chyba mugole. Bliźniaki na oko pięć lat, a sześć lat temu ONA odeszła... To niemożliwe.

          Nagle zza rogu wyszła pewna brązowowłosa kobieta.

- Mama! - krzyknęły dzieci.

- O cześć Hermionko - rzekł mężczyzna, po czym wszyscy udali się na pobliski parking, skąd odjechali czarnym BMW.

 

Ciąg dalszy nastąpi...

Miniaturka 1. "Mój bohater"

Na wstępie chciałabym Was przeprosić za moją małą aktywność. Nie chce zasłaniać się szkołą, znowu, ale nie chcę kłamać. Za dużo nauki. Nie wiem kiedy pojawi się nowy rozdział, ale w niedziele naszło mnie na pisanie miniaturek. Dziś macie jedną, moją pierwszą. Jest ona zupełnie nie związana z opowiadaniem. Przeczytajcie i oceńcie w komentarzach - wspomóżcie ubogiego pana Wenę.
-------------------------------

MÓJ BOHATER

          Siedzę na cmentarzu przy jego grobie. Zginął tak młodo... za młodo, jako bohater. Uratował mnie, moich rodziców, swoją matkę. Sam nie zdążył.

          Było  to 27 września 1998 roku. Razem z moimi rodzicami byliśmy na obiedzie u jego matki. Po posiłku usiedliśmy w salonie i zaczęliśmy oglądać zdjęcia z Jego dzieciństwa... On robiący pierwsze kroki, ... On na nocniku, ... On w pajacyku, w chodziku, ... na pierwszej miotle... Na wszystkich ruchomych fotografiach z Narcyzą lub skrzatami. Nigdy z ojcem. Mimo wszystko wyrósł na wspaniałego mężczyznę. 

          Następnie poszliśmy do ogrodu. Usiedliśmy w altance przy różach. Urwał jeden kwiat i wplótł mi we włosy. Spojrzałam na zegarek... piętnasta dwadzieścia jeden. Podnoszę głowę i lekko się uśmiecham, na co on całuje mnie w policzek. On patrzy na zegarek, minutę po mnie. Nagle wyciąga on z kieszeni coś i klęka...

- Hermiono Jean Granger, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - pyta rumieniąc się. Wyglądał tak niewinnie, tak uroczo.

- Tak - odpowiadam. On wkłada mi na palec pierścionek dwudziestokaratowy z rubinem i całuje... namiętnie i stanowczo, ale delikatnie.

          Nasi rodzice, to znaczy moi i jego mama uśmiechali się, ciesząc naszym szczęściem. Nagle zadzwonił telefon. Jego telefon.

- Halo. Tak. O kurwa... - rozłączył się - Do domu. Wszyscy - rzucił ciągnąc mnie za sobą. Był zdenerwowany, lecz starał się to ukryć. Kiedy weszliśmy do środka zabarykadował drzwi i okna, nałożył na rezydencję zaklęcia ochronne.

- Co się dzieje? - spytałam

- Ojciec uciekł z Azkabanu. Teleportujecie się do Ministerstwa. Tam przejmą was Potter i Weasley.

- Co?! A ty? Chcesz tu zostać?! - zaczęłam na Niego krzyczeć.

- Ty idziesz, ja muszę zostać. Mamo, zabierz już Grangerów, chcę chwilę porozmawiać z Mionką.

Narcyza chwyciła za ręce moich rodziców i się teleportowała.

-Hermiono, musisz uciekać. Lada chwila on tu będzie, a nie wiadomo kiedy pojawią się aurorzy. To była masowa ucieczka. Pamiętaj, kocham Cię. - skończył jakby chciał się pożegnać. Po chwili drzwi upadły z hukiem. Mój Draco... Popchnął mnie do kominka, rzucił proszek krzycząc "Ministerstwo". Ostatnie, co widziałam, to lecące zielone światło ku Niemu.

          W Ministerstwie czekali na mnie rodzice, Narcyza, Harry i Ron. Coś mówili, ale nie słyszałam ich. Byłam jak w letargu. Pamiętam, że wtuliłam się w mamę. Płakałam, a oni próbowali mnie uspokoić. Pytali, co się stało. Nic nie mówiłam, zalewając się kolejną falą łez. Chłopcy zabrali nas so jakiegoś pokoju. Stały tam dwie kanapy, parę foteli, barek. Położyłam się na jednej z sof na kolanach mamy.

- Napij się. - powiedział Ron podając szklankę z bursztynową cieczą.

- Co to? - spytałam cicho.

- Ognista.

- Nie mogę. Jestem w ciąży - i kolejna fala łez spływała po moich policzkach.

          Od tego dnia minęło pół roku. Miesiąc temu urodziłam Olivię Hermionę Katelynn Malfoy. W rozmowach wiele razy mówił, że jak będziemy mieli dziecko to chce, by nazywało się Olivia lub Marcus. Chciał też, by drugie imię dziecko odziedziczyło po którymś z nas. Katelynn po koleżance, która nas zeswatała. Zaczęliśmy bowiem spotykać się w wakacje, po szóstej klasie. W siódmej ze względów bezpieczeństwa ukrywaliśmy nasz związek, lecz spotykaliśmy się potajemnie.

          Olivia to wykapany tata. Blond włosy, blada cera. Mimo że to niemowlak już pokazuje nocami jego charakterek. Po mnie ma jedynie oczy...  jak mawiał... czekoladki.

          Spoglądam jeszcze raz na nagrobek.

Draco Lucjusz Malfoy

ur. 5 czerwca 1980

zm. 27 października 1998

Zginął jako bohater

          A w myślach dopowiadam... "Mój bohater"

 

-------------------------------

I jak? Oceńcie!